O Domu Woźnego - Słów kilka...

Dom Woznego (Schuldienerwohnhaus) – budynek z 1874 z ogrodem i stajnią (Stallgebäude) jego przebudowa nastąpiła w 1927 roku roku. Budynek zbudowany najprawdopodobniej za czasów dyrektora Hedwiggimnasium (gimnazjum ks. Jagwigi) dr Hermana Lehmanna (1861 - 1879), służył celom szkolnym jako dom dla woźnego szkolnego, po wojnie prawdopodobnie początkowo był tu internat liceum pedagogicznego, później magazyn na potrzeby muzeum a pózniej przez wiele lat bar Jaspa, od 2010r. działa w tym miejscu nasz uroczy lokal.

Zdjęcie po lewej to chyba jedyne z dawnych lat które uwiecznia na drugim planie budynek uwczesnego "Domu Woźnego", dzisiaj to miejsce dzięki gruntownemu remontowi dalej może cieszyć oko mieszkańców jak i turystów przybywających do Szczecinka.

Trochę Historii Gimnazjum Księżnej Jadwigi

Po śmierci Kaulfussa dyrektorem szkoły w latach w latach 1833–1844 był dr Beniamin Adolf Friedrich Giesebrecht (1790–1855), starszy brat Ludwiga Giesebrechta, poety i jednego z najwybitniejszych historyków Pomorza, nauczyciela w Gimnazjum Mariackim w Szczecinie. Beniamin Giesebrecht był ojcem znanego historyka średniowiecza na uniwersytecie w Monachium – Wilhelma von Giesebrecht. Na rocznicę 200-lecia istnienia szkoły dyrektor gimnazjum napisał historię placówki od początku jej powstania i wydał ją w 1840 roku. W rocznicę założenia szkoły odbyła się w mieście wielka uroczystość połączona z przemarszem przez Szczecinek przedstawicieli magistratu, kuratorium, duchowieństwa, nauczycieli, uczniów.

W 1842 roku do szkoły uczęszczało w klasie szóstej – 11 uczniów, w piątej – 22, w czwartej – 26, trzeciej – 35, drugiej – 30 i maturalnej pierwszej klasie 13 uczniów – ogółem 137 uczniów, w tym 100 pochodziło spoza Szczecinka. Za czasów Giesebrechta 35 abiturientów studiowało na uniwersytetach teologię, 26 prawo i kameralistykę, 14 medycynę, 3 filologię. W 1842 roku Giesebrecht został mianowany radcą szkolnym prowincjonalnym w Szczecinie, gdzie mieszkał do 1848 roku, następnie został przeniesiony na analogiczne stanowisko do Królewca, tam przebywał aż do śmierci.

Za czasów następcy Giesebrechta, dr. Friedricha Rödera (1808–1870), który kierował szkołą w latach 1844–1861, placówka ta zachowywała wysoki poziom nauczania, a tym samym dużo wymagano od uczniów pod względem intelektualnym. I tak np. w latach 1845–1861 spośród przyjętych w tym okresie 439 uczniów maturę zdało jedynie 152. Wzrastająca liczba uczniów (w 1855 roku – 211) zmuszała do dalszej modernizacji budynku. W 1855 roku prowadzono prace przygotowawcze w celu budowy auli. Angażowało się w tej kwestii Ministerstwo Finansów, zwracając się do ministra handlu, rzemiosła i prac publicznych w sprawie zamówienia materiałów budowlanych. W latach kolejnych toczyły się dyskusje i kolejne przebudowy, dokonywano dalszych zmian, np. wybudowano halę sportową w 1876 roku, mieszkanie woźnego w 1874 roku oraz mieszkanie dyrektora w 1878 roku.

Zmiany te w części przeprowadzał już kolejny dyrektor w latach 1861–1879, Hermann Lehmann. Za jego czasów program nauczania szkoły nie uległ zmianie. Szkoła pozostała nadal wierna ideałom neohumanistycznym. Podobnie jak na początku XIX wieku, przywiązywano dużą wagę do nauki języków starożytnych, przede wszystkim łaciny306. Przed śmiercią Lehmann przyjął do kolegium nauczycielskiego gimnazjum Emila Willego (1847–1937), który w następnych latach okazał się wybitnym badaczem dziejów miasta, a wdzięczni mieszkańcy Szczecinka po jego śmierci nazwali jego imieniem jedną z ulic miasta (Emil-Wille-Weg, ob. część ul. Słowackiego). Wille był powiązany rodzinnie z dyrektorem Lehmannem, gdyż ożenił się z jego córką Emmą.